11 звычайная нядзеля
Евангелле (Мк 4, 26-34)
Езус сказаў народу: «Валадарства Божае, нібы чалавек, што кідае зерне ў зямлю. І спіць, і ўстае ноччу і днём, а як зерне ўзыходзіць і расце, ён не ведае. Бо зямля прыносіць плён сама па сабе: спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе. Калі ж саспее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво». І казаў: «З чым параўнаем Валадарства Божае? Ці ў якой прыпавесці выявім яго? Яно — як гарчычнае зерне: калі яго сеюць ў зямлю, яно найменшае з усяго насення на зямлі. Калі ж пасеяна, узыходзіць і становіцца большым за ўсялякую зеляніну, і пускае вялікае галлё, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя». У многіх такіх прыпавесцях прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі слухаць. І без прыпавесці не казаў ім, а сваім вучням сам-насам тлумачыў усё.
Каментарый
Зерне ўкрыіае ў зямлі мае ў сабе таямніцу жыцця. Першай яго аксіомай з’яўляецца тое, што яно паходзіць ад Бога. Гэта Ён даў пачатак кожнаму існаванню, выцягнуў з небыцця і дазволіў аб’явіцца ў мізэрнай постаці ўсяму, што мае патэнцыял заблісчаць асляпляльнай прыгажосцю, гармоніяй і дабром. Так адбывалася ў гісторыі свету, пэўных цывілізацый, супольнасцей і адзінак. Так было з таямніцай Валадарства. Гэта Айцец прадугледзеў усё і падрыхтаваў, гэта дар даны нам дарам.
«Усё стварэнне разам стогне і пакутуе ажно да цяперашняга часу, чакаючы ўсынаўлення, выкуплення цела нашага» (Рым 8, 22). Зерне ўкрытае ў цемры тужліва чакае паўтараючы малітву псалміста: «Душа мая чакае Пана
больш, чым варта світання» (Пс 130, 6). Пасеенаму зерню дастаткова малых сродкаў, каб развівацца. Ніхто з нас не пазбаўлены іх. У самай беспрасветнай цемры Бог, любячы жыццё, пасылае сваё святло, расу і цяпло. Веру, Слова і любоў.
З кнігі кармэліцкіх разважанняў
“Szukać Jego towarzystwa”, т. 3, с. 214
вул. Герасіменкі 6/1
220047 Мінск
Сайт вікарыяту ў Беларусі
Партал Каталіцкага Касцёла ў Беларусі
Афіцыйны сайт ордэна
Курыя вікарыяту
Cайт Варшаўскай правінцыі
Сайт зроблены ў канструктары сайтаў WebWave