28 звычайная нядзеля
ЕВАНГЕЛЛЕ (Лк 17, 11–19)
Езус, калі ішоў у Ерузалем, праходзіў праз Самарыю і Галілею. І калі Ён уваходзіў у адну вёску, сустрэлі Яго дзесяць пракажоных, якія сталі здалёк і моцным голасам казалі: «Езус, Настаўнік, змілуйся над намі». Убачыўшы іх, Ён сказаў ім: «Ідзіце, пакажыцеся святарам». А калі адышлі, яны ачысціліся. І адзін з іх, убачыўшы, што стаў аздароўлены, вярнуўся, моцным голасам праслаўляючы Бога, і, упаўшы ніцма да ног Ягоных, дзякаваў Яму. А быў гэта самаранін. Тады Езус сказаў: «Ці не дзесяць было ачышчаных, дзе ж дзевяць? Не знайшлося нікога, хто б вярнуўся аддаць славу Пану, акрамя гэтага чужынца?» І сказаў яму: «Устань, ідзі; вера твая збавіла цябе».
КАМЕНТАРЫЙ
Святая Тэрэза ад Дзіцяткі Езуса сцвяржае, што ўдзячнасць заўсёды прыцягвае новыя ласкі з неба, таму што, калі мы дзякуем Богу, мы заваёўваем Яго сэрца, і Ён адчувае сябе нібы «вымушаным» адорваць нас яшчэ больш шчодра. Удзячнасць — гэта другое імя пакоры; пакоры ў самым поўным сэнсе гэтага слова, якая дзякуючы таму, што бачыць і прызнае́ сваю нікчэмнасць, радуецца ўсяму, што атрымлівае, бо ведае, што гэта ёй не належыць, што гэта чыстая Міласэрнасць, якая схілілася над ёю, каб яе ўзбагаціць.
З кнігі кармэліцкіх разважанняў “Szukać Jego towarzystwa”, т. 4, с. 215.
Хрысціянскае жыццё — гэта, перш за ўсё, удзячны адказ велікадушнаму Айцу. Хрысціяне, якія выконваюць толькі «абавязкі», прызнаюцца, што не маюць асабістага досведу таго Бога, які з’яўляецца «нашым»» (…) Удзячнасць — гэта адметная рыса сэрца, якое наведаў Дух Святы, а каб быць паслухмянымі Богу, перш за ўсё, трэба памятаць пра Яго дары.
Мы не збаўляемся самі, але ад нас можа зыходзіць кліч аб дапамозе: «Пане, збаў мяне, Пане, навучы мяне шляху. Пане, прытулі мяне, Пане, дай мне крыху радасці». Гэта заклік аб дапамозе. Вось, што мы павінны рабіць: прасіць аб вызваленні ад эгаізму, граху, путаў няволі. Гэты кліч з’яўляецца важным, з’яўляецца малітвай, усведамленнем таго, што яшчэ ёсць нешта прыгнечанае і невызваленае ў нас. У нашай душы ёсць мноства ўсяго, што не вызвалена. (…)
Бог паклікаў нас да жыцця не для таго, каб мы заставаліся пад прыгнётам, але каб былі свабоднымі і жылі з удзячнасцю, з радасцю, будучы паслухмянымі Таму, хто даў нам шмат, бясконца больш, чым мы можам даць Яму. Гэта цудоўна. Няхай Бог будзе заўсёды благаслаўлёны за ўсё тое, што зрабіў, робіць і зробіць для нас.
Папа Францішак падчас агульнай аўдыенцыі, 27 чэрвеня 2018 г.
Ці магу я назваць сябе ўдзячным чалавекам?
Ці ўсведамляю, што ўсё, што я маю, атрымана ад Бога, любячага Айца?
У чым я прашу дапамогі, звяртаючыся ў сваіх малітвах да Бога?
Якое маё хрысціянскае жыццё: гэта выкананне наказаў і абавязкаў ці гэта шчырыя адносіны с Тым, пра каго я ведаю, што Ён мяне любіць?
вул. Герасіменкі 6/1
220047 Мінск
Сайт вікарыяту ў Беларусі
Партал Каталіцкага Касцёла ў Беларусі
Афіцыйны сайт ордэна
Курыя вікарыяту
Cайт Варшаўскай правінцыі
Сайт зроблены ў канструктары сайтаў WebWave